Konfirmacja

Słowo konfirmacja pochodzi z łaciny i oznacza “umocnienie” oraz “potwierdzenie”. W konfirmacji chodzi więc o umocnienie w wierze w czasie nauki konfirmacyjnej i potwierdzenie Chrztu Świętego w chwili konfirmacji. Polega ona na publicznym wyznaniu wiary i złożeniu ślubowania wierności Bogu i Kościołowi przed zgromadzonym zborem – jest więc wyrazem dojrzałości chrześcijańskiej. Konfirmacja jest porządkiem, który sobie Kościół nadał w wolnej odpowiedzialności celem nakierowania swych młodych członków do właściwego używania Słowa Bożego i Sakramentu oraz do życia we wspólnocie chrześcijańskiej. Do konfirmacji przystępuje się zazwyczaj w wieku 14-15 lat. W przypadku chrztu w wieku dojrzałym nie dokonuje się już konfirmacji. Współczesne porządki konfirmacyjne zawierają zazwyczaj: nauczanie i egzamin, wyznanie i ślubowanie konfirmacyjne, dopuszczenie do Komunii Świętej, odniesienie do Chrztu, błogosławieństwo i nakładanie rąk oraz przyjęcie do zboru przez podanie ręki konfirmantowi.

Konfirmacja, a sakrament

Konfirmacja w Kościele Ewangelicko-Augsburskim jest aktem uznania dojrzałości chrześcijańskiej, ale w przeciwieństwie do bierzmowania (łac. confirmatio) w Kościele Rzymskokatolickim nie ma charakteru sakramentu. Kościoły luterańskie uznają za sakrament te święte czynności kościelne, w których pod widzialnym znakiem otrzymujemy niewidzialną łaskę Bożą oraz zostały ustanowione przez Jezusa Chrystusa. Z tego też powodu za sakrament uważa się tylko Chrzest i Komunię Świętą. Konfirmacja nie została ustanowiona bezpośrednio przez Jezusa Chrystusa więc nie jest sakramentem.

Ks. dr Marcin Luter tak wypowiada się na temat konfirmacji: Chrześcijańska konfirmacja ustanowioną została przez Kościół z powodu katechizmu i modlitwy, aby młodzież w nauce chrześcijańskiej ćwiczoną i z katechizmu
(przy egzaminie) przesłuchaną była, i należycie przygotowana do Świętego Sakramentu z dobrym zrozumieniem, bez niebezpieczeństwa i zgorszenia przystępować mogła. Po poznaniu nauki katechizmu polecamy dzieci mające być konfirmowane modlitwie całego zboru, i kładąc na nie ręce, prosimy Boga o błogosławieństwo, aby w poznanej prawdzie umocnieni. Chrztem swym pocieszać się mogli w walce przeciwko szatanowi, światu i własnemu ciału, i aby wiedzieli, że żyć powinni w prawdziwej wierze, w świętości i sprawiedliwości, która się Bogu podoba. Tak patriarcha Jakób błogosławił (1 Moj. 48) słowem i nałożeniem rąk dzieci syna swego Józefa. Przy konfirmacji główny nacisk na błogosławieństwo kłaść wypada. Tak też święci Apostołowie wysłali do Samaryi Piotra i Jana, aby przez modlitwę i położenie rąk na młodych chrześcijan wzywali Boga, aby ich oświecił, wzmocnił i napełnił Duchem swoim, do wytrwania w poznanej prawdzie, w walce przeciwko dyjabłu, światu i ciału własnemu, które grzechem zostało zepsute i skażone. Zwyczaju tego trzymali się ojcowie nasi przed papieztwem, i nim do Świętego Sakramentu młodzież przypuszczano, nauczano ją pilnie katechizmu i zasad chrześcijańskich, tak że w mysi rozkazu Apostoła Pawła (1 Kor. 11) siebie samą doświadczać mogła, i dopiero wówczas przedstawiali ją całemu zborowi, wzywając Boga, aby przez Ducha Swego zachował ją w prawdziwem poznaniu Jezusa Chrystusa.

Natomiast w Konfesji Augsburskiej znajdujemy takie słowa: Bierzmowanie i ostatnie namaszczenie to obrzędy przejęte przez ojców Kościoła, których nawet Kościół nie wymaga jako potrzebnych do zbawienia, ponieważ nie mają za sobą przykazania Bożego. Dlatego jest rzeczą pożyteczną obrzędy te odróżniać od poprzednich, powyżej wymienionych, które mają wyraźne przykazanie Boże i jasną obietnicę łaski. [tj. chrzest i Komunia Św.]

Konfirmacja a Chrzest

Konfirmacja wyrosła z chrztu i starokościelnej praktyki katechumenatu (przygotowania dorosłych do przyjęcia Chrztu) i jest z nim bardzo związana jako przypomnienie chrztu. Ma ona bowiem doprowadzać młodego człowieka do życia w chrzcie i jego stałego odnawiania jako pokuty i łaski Bożej. Nie jest jednak uzupełnieniem chrztu lub jego dopełnieniem, bowiem chrzest ma znaczenie jednorazowe i zupełne. Konfirmacja odnosi się do już dokonanego w niemowlęctwie Chrztu, a nie jest jego powołaniem. Dzięki konfirmacji człowiek ma poznać i zrozumieć co mu chrzcie darowane zostało. Konfirmant przez swe wyznanie wiary oświadcza, że jest ochrzczonym, że łaska Boża i dar zbawienia są dla niego i że stał się świadomy daru Chrztu.

Konfirmacja a Komunia Święta

Nauki przedkonfirmacyjne mają za zadanie doprowadzić młodych chrześcijan do poznania zawartego w sakramencie Wieczerzy Pańskiej daru i do godnego przystępowania i używania Stołu Pańskiego. Konfirmacja bezpośrednio wiąże się z pierwszym w życiu młodego człowieka przystąpieniem do Komunii Świętej pod postacią chleba i wina. Należy przypomnieć jednak, że samo uprawnienie do przystępowania do tego sakramentu wynika z Chrztu, a konfirmacja jest po prostu powołana do przygotowania ochrzczonych do tego wielkiego święta w ich życiu. W ten tylko bowiem sposób – dzięki rozróżnieniu przez przyjmującego Komunię między zwykłym pokarmem a darem Wieczerzy Pańskiej oraz nauce o sakramencie – chrześcijanin może zgodnie z Pismem Świętym godnie przystępować do Stołu Pańskiego (I Kor 11,29).

Konfirmacja a wspólnota w Kościele

Konfirmacja jest świętym całego Kościoła, całego zboru. Ma miejsce przed całym zborem podczas nabożeństwa, konfirmanci zdają wówczas publicznie egzamin z wiedzy kościelnej oraz otrzymują błogosławieństwo poprzez nakładanie rąk przez księdza oraz modlitwę wszystkich zebranych, a także przyjęcie do zboru z podaniem ręki konfirmowanemu. Od tego czasu przysługują konfirmantowi prawa i obowiązki określone prawem kościelnym (np. zawarcie małżeństwa). Należy jednak pamiętać, że członkiem Kościoła stajemy się już z chwilą Chrztu, a nie konfirmacji.

Tak rozumiana konfirmacja jest aktem dojrzałości chrześcijańskiej, który przygotowuje chrześcijanina do odważnego wyznawania swej wiary we współczesnym świecie oraz godnego korzystania ze środków łaski Bożej dla swego zbawienia.